Iedereen heeft er ongetwijfeld zo één, dat ene restaurant waar je al zo veel goeds over hebt gehoord, maar waar je nog niet geweest bent. Voor ons was dat Huis De Colvenier.

Met hoge verwachtingen betraden we dan ook het statige herenhuis... Helaas zouden onze verwachtingen niet worden ingelost, het begon nochtans goed: we werden vriendelijk verwelkomd en vlotjes begeleid naar de imposante wijnkelder waar we konden plaatsnemen aan een glazen tafel waarop enkele borrelhapjes (kaas, olijven) stonden. We kregen een verrassend lekker glas cava, en de avond kon beginnen.

Toch kregen we al snel het gevoel in een "fabriekje" beland te zijn: de chef kwam redelijk kort en snel vragen wat we wilden eten en stelde ons zijn Valentijn-menu voor. Van een gezellig praatje met de chef was er geen sprake. In tegendeel, de chef zoefde van de ene tafel naar de andere en we kregen snel snel een ongeïnspireerde amuse; terwijl we deze amper binnen hadden stond een ober al klaar om de schoteltjes weg te halen. Ook van onze cava mochten we blijkbaar niet te lang genieten, we moesten immers naar onze tafel want andere gasten stroomden toe voor hun "gezellig" onthaal.

Op weg naar onze tafel passeerden we de open keuken die er netjes, maar klein uitzag. We namen plaats in een ietwat ouwbollig interieur. Op onze tafel stond een potje met een klimplant waarvan de takjes vervelend genoeg ofwel rond je glas of in je bord slingerden. De tafel was gedekt met zilveren bestek en porseleinen onderborden die beide duidelijk hun beste tijd achter zich hadden. Een vriendelijke jongeman bracht ons een warm broodje, maar gaf ons geen keuze betreffende het soort broodje dat we wensten, voor een restaurant dat klasse wil uitstralen zijn deze "details" toch belangrijk vinden wij.

Onze eerste gang van het menu kwam er al snel aan (sint-jacobsvruchten op zalf van advocado) en op dit gerecht, noch de bijpassende witte wijn die hierbij geschonken werd, was iets aan te merken.

Vervolgens kwam een lekker soepje met skrei. De jongeman die ons onze gerechten bracht was trouwens duidelijk nog in opleiding en leek opgelucht als hij de ingrediënten van onze gerechten foutloos had afgehaspeld. Wel alle lof voor zijn duidelijk meer ervaren collega die met een zekere charme de wijn kwam bijschenken en ons voor de rest van de avond zou bekoren met zijn kundige aanpak. Toch kon ook hij onze ontgoocheling niet temperen toen het hoofdgerecht kwam.

Ondanks de zilveren stolp had dit gerecht weinig elegants; een niet al te appetijtelijk stukje schoudervlees (veel vetrandjes) in een banale saus in combinatie met wat puree. De fletse rode wijn die we bij het hoofdgerecht kregen was daardoor ironisch genoeg bijpassend.

Het dessert dat volgde was al even ontnuchterend in zijn banaliteit. Toen vervolgens de koffie met zoetigheden kwam was onze ontgoocheling compleet; slechts een handjevol snoepjes (cuberdon, orangette,...) en een heel gewone koffie.

Voor 100 euro per persoon, wijn inclusief, zou dit een erg scherpe prijs zijn in een klasse zaak. Huis De Colvenier heeft echter deze prijs kunnen hanteren door op, voor ons, essentiële zaken te beknibbelen. Eén vrouw in ons gezelschap is zwanger, en dronk dus geen wijn. Toch werd ook zij de volle 100 euro aangerekend.

Alles in acht genomen hadden we voor hetzelfde geld ergens anders in Antwerpen minstens even gezellig en veel lekkerder en verfijnder gegeten. En dat is altijd een teleurstellende conclusie.